Sahi sen hiç vazgeçmişliğimi gördün mü?

Yüreğinden sesleniyorum, gel puzzle’ları birleştirelim; hakikat karşımıza çıkacak inan , sana inşirah olmaya geldim, nasıl dayanırım ayrı kalmaya..

Biz’den sesleniyorum, inandım ,inandırdın ;sen yaptın bunu.. Bir adım öteye gidemezken ,seni nasıl bırakırım, aklından çıkarma..

Zaafımdan sesleniyorum, her duamda sen vardın, en güzel hayalimdin..
Biri tamamlansa ,diğeri yarım kalır..
Değil görmemek , sesini duymasam içim daralır, inancımı kaybedersem nasıl yaşarım, yapma..

Korkularımdan sesleniyorum, benim de var korkularım, her an sorguladığım duygularım..
Senden ayrı kalmak en önde geleni,
Sen benim gücümsün, ellerimi bırakma..

Hakikatin er geç ortaya çıkma huyu vardır, ben sırtımı sana yasladım, kendimi senin boşluğuna bıraktım.. Bırakırsan düşerim.. Beni bir basıma koyma..

Gerçekler elbet çıkar karşına,sen de biliyorsun bu benim oyunum değil , ama senin de kaderin olmasın..
İnancını yok edip, zehirli bir sarmasık gibi yalnızlığı doladılar boynuna.. yeter ki aldanma..

Sen uçarken kanatlarınla, alnı ak, elinde balonlar , yüzünde çocuk gülümsemesi ile seni bekleyen ben olacagım..
Beni sakın unutma..