Ben aydınlığa çıksam ruh-u revan eylerim,
Sen en aydınlık iken tebessüm etmiyorsun.
Her kelamı bilirsem zat-ı'mı şan eylerim
Lügat seni bilirken hiç şeref vermiyorsun.
Zapt-ı nefse müteakkip hemdem iken kitaba
Cihanda her bir satır senindir, görmüyorsun
Yaprak bile secdini semaya meylederken
Sema göz bebeğindir, dönüp de bakmıyorsun.
Var olurken hiç yoktan, kahrolurken boşluktan
Ansızın gül hüzmesi açtığında hoşluktan
Ne bileyim her defa gamsızım, sarhoşluktan
Saki yine kendinken, bir kadeh koymuyorsun.
Diyorsun ki 'ne dersin, nedir bunun çaresi?'
Ben de bilsem demem ki yapmıyor, etmiyorsun
Bu alemde var iken bir adın bir şemalin
Silkelenip kendince, hiç caka satmıyorsun.
Kayıt Tarihi : 9.11.2020 16:02:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!