Sahi Adın Neydi ? Şiiri - Rabia Solakoğlu

Issız çöllerde yandım,tutuştum,
Sana geldim.
Yüreğim yana yana geldim.
Sessiz sokaklardan geçtim,
Sesini duyabilmek için.
Kimsesiz çocuklar gördüm,
Onların masum kalplerini sevdim.
Onların kalbinde bir iz aradım,
Senden,benden,bizden bir iz.

Senden başka kalbe gitmek,
Kalbimin intiharıydı.
Kalbim şimdilerde uçurumda sallanan bir çiçek.

Karanlık sokaklarda ışıksız kaldım.
Işıksız,sessiz,soluksuz...
Oysa en kabuslu geceler de ışığım olan sesin,
Şimdilerde susmaya yemin etmiş bir hasta.
Kabuslarda kayboluyorum,
Bir ses yok mu?
Bir nefes...
Oysa aşk uğruna hiç susulur mu?

Körleşmiş kalbinin çorak arazilerine,
Rengarenk çiçekler ektim.
Çiçeklerim güneşle dans ederken,
Bir sabah ansızın bir katil geldi,
Çiçeklerimi parçalayıp,gitti.
Katil ve ben,
Hangi katilin gözleri bu kadar güzel olabilir ?
Ya da hangi aşkın kahramanı bir çiçek katili...

Aşkı aşka anlatmak,
Bir şairin yürek sızısıymış.
Peki benim yürek sızım,
Kaç şairin şiirinde gizli?

Katil çiçeklerimi kopardı.
Ben bir çırpınışın sonuna geldim.
Uçuruma ramak kala,
Tam yolun sonundayken,
Kabustan uyanıp,
Geri döndüm.

Yolun sonuna geldiğimde,
Şair olmaktan vazgeçtim.
Korktuğumdan değil,
Kimsesizliğimden.

Geceler boyu kabuslarımı seyrettim,
Uyandım.
Çıplak gökyüzünde kendimi gördüm.
Meğer ben bir yarımmışım,
Asla tamamlanamayan bir yarım.
Belki bu yarım bir şiir olur.
Ama ne sana yeter,ne bana.
Hangimiz ölmek üzere olan bir çiçeği yeniden diriltebiliriz ki ?

Gel biz bugün,bu gece unutalım herşeyi,
Hem şair olmak adınla anlamlanmak değilmiş.
Şair olmak adını unutabilmekmiş.
Adını unutup,gözlerini hatırlayabilmek.
Tam da bugün,
Be gece,bu an,
Artık adını unuttum.
Sahi adın neydi?