Şahı Abit Şiiri - Kevser Kılınç

Kisveleşmiş ruhumun cümbüşüne sarıldım,
Baktım ki infilak eder zembille inen her sözün.
Ey gönlümün nakkaşı rayihalarına boğulup kaldım,
Tercüme-i halim sükût, rint midir zahit midir özün?

Bilirim ki yokluğun varlığınla haceleştirdi beni,
Zira menzil-i maksudum sen diye geçer gök kubbede,
Tecahül arifane birkaç lakırdıdan ibaret lügatimi,
İntizar eyledin ki akkorlaşmış sesinden duyduğum her cümle…

Ne etmeli ey yar, Fuzuli’den miras kalan aşkına,
Bir kördüğümdür, envai çeşit suretin gönlümde
Bir ukde misin yahut bir uhde mi, per-ü-şan hayatımda
Ki ben heyulanı ab-ı hayat yapmışım ömrüme…

En nihayetinde ‘’sana ait’’ benden senli bir veciz,
Zümrüdî sandukamı, debdebeli hayatımı söndüren bir zabit
Seni-beni kalmamış bir tutsakiyim ki adı bekleyiş;
Ve sen, bahtıma taht kuran şah-ı abit…