Sahi Şiiri - Betül Yavuz

Düşünüyor yine…
O’na bu vakti verene şükrediyorum ben de.
Meraktan ölecek ilk kişi olmadan,
“Sahi” diyor, biliyorum bir soru gelecek arkadan.
Adım gibi emindim bundan, sahi neydi benim adım?
En son “İstanbul”du, hatırladım.
Ne şiirler yazıldı adıma, ne şarkılar bestelendi güfte güfte
Herkes aşık oldu, özledi, bekledim ben de.
En zoru olsa da, ölene dek bekleyeceğimden
Emin olduğum kadar emindim işte…
“Sahi” diyor yine, galibiyetini ilan edercesine.
“O bizi yarattı da…”
Evet, O bizi yarattı da, biz kıymetini bilmedik.
O iki göz verdi de, biz kör kuyuları mesken edindik.
O iki kulak verdi de, duyduğumuz halde, iki kerede bile
Neyin doğru neyin yanlış olduğunu anlayamadık.
Velhasılı O bizi yarattı, biz de küçük dağları…
Bir bilseniz daha nelerle doldurdum o üç noktayı.
Düşüncelerimden sıyrılamazken ben,
Anladı soru işaretini koyacak bi’yer bulamadığımı.
“Allah diyorum, beni yaratırken neden bana sormadı? ”
Gülümsedim ve ciğerlerime kadar çektim
Boğaz’ın temiz olduğunu sandığım havasını.
Ve selamlamak istedim, hâlâ daha talihi kuş sananları.
“Düşün” dedim, “düşün bi”
Acaba o zaman “sen” diye birşey var mıydı?