Şaheste Şiiri - Mehmet Nuri Yalçın

Sümeyyeme...

Saatler durdu seni ilk gördüğümde
Ümitler yeşerdi gönlümün ta içerisinde
Mırıldandığım şarkının ezgisi oldun
Elimde gitar,dilimde ismin
Yar dedim basmaz oldu bam teli
Yar dedim güftesi oldun şiirimin
Eninde sonunda buna aşk derler Sümeyyem

Sakladığım içerimde en değerlimsin
Üflediğim neyimde tatlı ezgimsin
Madem ki yüreğin yüreğime eş
Ebruli nakışlar işle gönlüme
Yakamozlar eşliğinde şiirler oku
Yakamoz gibi ansızın gitme
Efsunu gönlümün sensin Sümeyyem

Sakin bir ırmak akmakta ellerinin değdiği yerde
Üryan geceler uzayıp gitmekte gözlerinde
Masalımın prensesi sen misin yoksa
Etrafında uçuşmakta beyaz kelebekler
Yollar uzadıkça yakınlaşır kelimelerim sana
Yollar uzadıkça sen olur şiirlerim
Eskiler buna aşk derler Sümeyyem

Sandallar yüzerken engin maviliklerde
Ürkek ürkek kıskanır gözlerinin kahvesini
Minik minik parlarken su damlası gibi
Endişe dolmasın hiçbir vakit içine
Yağmurlar yağdırsın dua niyetine ellerin
Yağmurlar aksın güzel saçlarından
Ellerinden içtiğim suyum sensin Sümeyyem

Sevda kelimesi sende anlam bulmakta
Üşüyen ellerimin sıcaklığısın
Matemlerim son buldu,hep sevincimsin
Eserken rüzgarlar serinliğinde
Yeni yeni uçuşmakta Yusufçuklar
Yeni yeni sayıklamakta adını
Emsali kalbim sensin Sümeyyem

Sa’dası oldun hoş bir ezgi gibi kulaklarımda
Ümidi gönlümün,dudaklarımda
Mısralarıma ilham olan kadınsın
Evim,barkımsın hep yanıbaşımda
Yok üzüntüm,kederim senle olunca
Yok karlar gibi erimek yaz sıcağında
Esintin eser,rüzgarım sensin Sümeyyem

Sana yazdıklarım yeter mi bilmem
Üstünkörü bir duygu değil hislerim
Mardin gibi sevdim birtanem seni
Ezidi,Süryani belki Müslüman
Yakarışlarıma şahit hep birden inan
Yakarışlarım,duam inan hep sensin
En büyük duam ,cennet eşimsin
Sümeyyem…