Sahaf Şiiri - Kemal Okumuş

Belki yetmedi hiçbir şeye takatim ama bir gönül öğütleyip büyüttüm, mecnunluğa namzet.
Dağlar oynamadı yerinden daha, güneş de yerinde, gelecektir vakti sen sadece sabret.
Nedir bilmem, çözemedim de düşünmeme rağmen onca gece, bu aklımın gönlüme garazı.
Dile yük olmaz, söyle o an geldiğinde söylenmesi gerekeni; söyle olmaz çoğu ya da azı.
Duymazdan gel aklını, yitik zaten o nicedir; mesele aşksa yürektir bu mevzuda nesep.
Üzerine değil de içine düşeni yap, aldırma kimseye, bekleme de asla davet ya da talep.
Korkma, yürü ve haykır an geldiğinde ne birikmişse o vakte dek içinde, dik dur, silkin, titre!
Sen saç, savur, en halis birikmişlerini, akıt oluk oluk, cimrilik etme, varsın alan alsın katre katre.
Aşkın rengini al bilme ya da teşbihleme çiçeklerden; rengi toprağa yakın onun, belki hâkî.
Faniyim diye korkma, sevdan Allah'a emanet; sen sev vekilin sağlam, o Allah ki bakî!
Sığdırmaya kalkma olur olmaz kuytulara, beyaz kağıtlara, göğüs kafesinin ardına sakın ha!
Dolar da taşarsın, inler de gezersin abdallar misali, çöl, dağ, tepe, yetişen olmaz imdadına.
Aşkta aşırılık olmaz çekinme, dilediğince sev sen, ne desen ne yapsan aşka dair, kalıbına sığar.
Esas suskunluktan kork, sevda düşünce gönüle; o suskunluk ki alır nefesini, ansızın seni boğar.
Düşünme sakın, öçlme, biçme, Allahtan kork yeter aşka yürüken, olmalı diye düşünme illa itidal.
Sen cevval kaptan olduktan sonra yitmezsin aşkın deryasında, gemiye ne hacet, yeter bir sandal.
Topla okunmaz olmuş sevda destanlarını, hayalinin kitaplığına ey uslanmaz yorgun sahaf.
Sen aşkını bil yeter, gören olur bu halini, maşuk gelmese de belki bir gün gelir bunca günahına af!