Şah Mat Şiiri - Hüseyin Doğan

Bitmek bilmez şah mat oyununda
Her yengi ve yenilgi yeni bir başlangıçtı
Sınırları içinde sıkışmış diğerleri gibi
İzsiz bir piyon
silinip süpürülmüş
Bu kalabalık ama güçsüz kaderleri ellerinde olmayan sürünün verilecek kurbanı
Belki de Zavallısıydı...

Her hamlenin ardından güçlülerin insiyatifi ile aklındakilerin
Arasındaki ince çizgide hayata tutunuyordu.
Daha yollarına çıkmamıştı ya da tehlikeli değildi
Korunaksız renkli karesinde Bir harf ve sayı kadar basitti.

Bir süre sonra yolun sonuna geldi
Üstelik hamle sırası kendisini katletmek üzre olan
güzel bir Amazon kızına sırılsıklam aşıktı.

Deniz, akşam kızıllığına boyanmış sakin,
Sonbahar usul usul dökülüyor ağaçlardan
Sahildeki parkın bankında iki insan şah mat oynuyordu
Bunların hepsi birer piyondur,
Yaşamalarındansa benim için ölmeleri daha iyidir bu yolda....
Diyordu genç usta...

Oysa onun farkındasızlığının koca boşluğunda
piyonlardan ikisi tutulmuşlardı aşka ilk bakışta

Piyonların ise umurlarında değildi
Bu deniz Sonbahar onun güzel akşamüstü manzarası
Ya da,
Hiç bir yengi, mat, hamle, renkleri ya da düşman olmaları
Onlar aşıktı.
Bu güzelliği örseleyen gerçekse
Altmış dört kareye sığdırılan kanun
Oyunu kuran akılların hükmü
Ve buna mecbur çaresiz sessiz yanlız aşık piyonlar olmalarıydı.
Kat i bir kanunun içinde
İki ayrı efendinin elinde
Ya Ölümün kölesi Ya öldürmenin yenilmez efendisi idiler
Ne mi oldu sonra,
Şah ve Mat.