İzlemekten bıkmıştım başıma gelenleri bir şizofren sessizliğinde.
Bir sessizlik ki, yardım eden hayatımı mahvetmeme.
Yerlerde sürüklediler umudumu ama engel olamadılar mutluluk maskemi takmama.
Yok oldu gitti acı dolu bardaklarım devirdiğim masalarla.
Küçülttüler dünyamı giderek soğuyan dört mevsimlik dostluklarında.
Geriye baktığımda hep kaybetmeye vurmuşum kendimi bilmeden aslında.
Büyüttüler korkumu evlerinde, tenimde yanıklar bırakan cehennemlerinde.
Kendime baktığımda kendimi göremedim, bir kırık pişmanlık gözlerimde.
Tüm bedenime yaydıkları; kaybolmama ramak bırakan eksikliklerinde.
Kim toplar bu eksik üstü kırıkları; kanayarak, elleriyle..?
Fark etmez ki…
Muhtemelen hiç kimse.
Kayıt Tarihi : 25.3.2007 17:31:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!