Sağduyu Şiiri - Muharrem Özcan

sağduyuya davet edildiğimden bu yana
kendimi orada çok yalnız hissediyorsam
belediyelerin sunduğu toplu cinnet törenlerinde kesilmiştir
her yaz kollarım -canımı yakıyor belediye politikaları.
bütün tarifeleri hiçe sayan iletişim şebekelerini andıran
saçlarının yaygın bir hizmet sunuşu
kıskandırıyorsa beni
damarlarında konaklayan hırsa ve aile saadetine gelirken,
tarihe yedi kellemi sunup ayartmayı düşündüren kellemin biri
belediye kasabında kaldı, cinnet vesilesiyle.

kimse gelmeyecek bu gidişle. –Ki kim gelebilir bir gidişle.
giderken gelmenin hayata başlarken
geride bıraktığım doğum sancısına eşdeğer oluşu,
doğum sancısının bıraktığı çığlık izlerinde
beni tekrar görmen,
beni görmemen için yeterli sebep.

mağaralarda saklanıp
sınırlı sayıda savaş esiri gibi takas için hazırlanırken uyanıyorum sürekli
İsrail ve Filistin kalplerini kanla beslediğinden bu yana,
yanlı yansız dua edemiyorsam
duasız kalmanın kötü sonuçlar doğuracağından çok,
bu doğum sancısına nasıl katlanabileceğimi düşünüp duruyorum.
sancılar vurucu timleri ön safta topluyor,
saflar sıkı tutuluyor bütün sınırlar gibi
silahlar konuşamaz diyor Tanrı,
daha cümlesi kulaklarımıza ulaşmadan yere seriliyor.
silahlar konuşuyor bakışının ardından, bilmediğim bir dilde.
kan dilinde ölüm kazınıyor toprağa, kök salıp yeşereceğinden ümit edilerek.

mekanı umutsuzlar tapınağı olan tanrıların
etek tıraşı olmadıklarını öğrendiğimizden bu yana
sağduyuda buluşmak için bakmıyoruz haritalara,
yine de bana biraz da olsa oy kullanma hakkı vermek ister misin?
oy kullanma hakkı önemli, ama senin kadar değil!

uyku halinde kanun koyucu bir düş paleti geçiyor üstümden
üç günde ağır aksak
tek hücreli tutsaklığım, bölünerek çoğalıyor
ben, üç gün yaşadıktan sonra rüyalarımı görüş gününe getirip,
takas ediyoruz çocukluğunla
mayınlara asıyorum yüzünü beyaz bir beze monte edip,
mağaralar kadar yalnız bırakıyorum bütün köprülerin kuruluş hikayelerini
bu hamlem toprak kokusuyla
yağmur müzesi olan bulutları birleştiren tek darbe