Daha okuma yazma bilmediği günlerdi. Eline aldığı kalemle çizer dururdu beyaz
kâğıdı… Sonra da ebeveynine:
“ – Bak senin adını yazdım. “ derdi… Programlar yapıp yolculuğa çıkarırdı, her yazdığı
kişiyi… Ve isimler takardı.
“AY” olurdu bazen karanlık sokakları aydınlatan, bazen “GÜNEŞ” yapıp çevreyi
ısıtan, “YILDIZ” yapıp ışıklandıran insanların sohbeti için giderdi sonsuza…
“- Gitmeli miyim? Diyerek kendine sorar… Sonra cevaplardı. “- Evet. Gitmeliyim…
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta