Sağduyu Şiiri - Süreyya Aktaş 4

Daha okuma yazma bilmediği günlerdi. Eline aldığı kalemle çizer dururdu beyaz
kâğıdı… Sonra da ebeveynine:
“ – Bak senin adını yazdım. “ derdi… Programlar yapıp yolculuğa çıkarırdı, her yazdığı
kişiyi… Ve isimler takardı.
“AY” olurdu bazen karanlık sokakları aydınlatan, bazen “GÜNEŞ” yapıp çevreyi
ısıtan, “YILDIZ” yapıp ışıklandıran insanların sohbeti için giderdi sonsuza…
“- Gitmeli miyim? Diyerek kendine sorar… Sonra cevaplardı. “- Evet. Gitmeliyim…
Gitmeliyim… Gitmeliyim.”… Sonsuz yolculuklara yelken açmalıyım…”
Naralar atardı… Bazen bir postacının çantasında bulurdu yalnızlığını… Bazen gemiye
arkadaşlık eden martılarda uçardı özgürlüğe… Bazen avare dolaşırdı kaldırım taşlarını
sayarak, yaşayarak amaçsızlığı… Amaçsızlığı yaşardı. Sonra sessizlik her
kayboluşlarda, her kırılan cam parçasında bulurdu ölümü… Sessizliğe inat… Zincirliydi
kapılar… Anahtarları başkasında korkular yaşardı…
Kalem ve Beyaz kağıtların yerini alan bilgisayarı artık paylaşımı ve postacı zevkini de
unutturmuştu… Artık, yalnızlıkları tatmak için çayın içine atacaktı şekerleri… Sonra
hastalıklar başlayacaktı… Şeker hastasıyım, kalp hastasıyım diye… Aslında bunların
kökünde her insan bilseydi eğer… Ölüme çıkan yolun “İŞKOLİK” olma hastalığı
olduğu… Bunları bilgisayara paylaşırken bu olaydan nasıl yararlanması gerektiğini
bilmesi gerektiğini biliyordu…
“- Gerekmiyor mu? Evet, yeniden “ÇERÇEVE” yapmalıyım. Yeniden kendimi
çerçevelemeliyim.”
Tüm insanlar hayattan ders almalı. “BUGÜNÜN FARKINDALIĞINI” Yaşamalılar…