Safiye Şiiri - Bülent Öntaş

Ayrı düşmek değil de
Ayrı ayrı
Sevmenin değerini bilmek ne güzel
Sevilmeyi özlemek sonradan
Ne güzel
Şimdi sen Safiye'yi seviyorsun da
Beyaz saçlarından
O düşünüyor
Kaçıp gitmeyi şehirden
Sen uyanıyorsun ona
Safiye çoktan çıkmış gezintiye
Keyfince
Olur olmaz saatte dönüp geliyor
Akşama
Çakır keyif
Sen ona sarılıyorsun
Onun aklı kırmızı şarapta
Onun aklı
Gökyüzü mavisinde
Yeryüzü kızılında
Toprağa sevdalanmış gençliğinde
Gökkuşağından haberi olmamış garibimin
Öğle sıcağında güneşe yakalanmış
Yüreği
Yanmış
Safiye'nin susuz
Şimdi her şey kahverengiye çalıyor gözlerinde
Yeşile de göz kırpmış gizlice
Düşmüş bir ormana
Sersefil
Sevdaya düşmüş vaktinde
Şimdi
Dönüp bakmıyor ağaçların yüzüne
Dün akşam geçmiş sokağın köşesinden
Uykulu gözleriyle
Sallanıp
Kaybolmuş gitmiş hayatın içinde
Şimdilerde
Köşeyi dönmek hevesinde
Geziyor tozuyor
Bakmıyor kimsenin yüzüne
Eskisi gibi değil
Sen Safiye'yi düşünüyorsun da
O bakıyor keyfine
Pabuç dayanmıyor senin Safiye'ye
Bırak gitsin bildiği yere
Safiye'siz kalmaktan korkma
Nasıl olsa
Dönüp geliyor akşama
Gelmezse
Gökkuşağından rengarenk bir yalnızlık senfonisi çalarsın yeni güne
Belki iyi gelir sana
Safiye'sizlik
Sabahtan gün ortasına sessizlik
O da öğrensin
Zifiri karanlıkta gökyüzüne sığınmayı
Pabucunu atarsın damın üzerine
Akşam geldiğinde
Biraz da
Safiye düşünsün