Şafakta Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

Kan kırmızı dallarda, al gonca bir gül yanar.
Gülşende figan feryat, bir şeyda bülbül yanar.
Her bahçede bir yangın, ufuklara ruh veren,
Tutuşur alev alev orda bir gönül yanar...

Düşünce çemenzare, aşk ufkundan bir ateş,
Gönlümüzdeki feryat, en garip bülbüle eş.
İzin ister gibidir, doğmayı bekler güneş,
Şu karşı tepelerde, bir ipekten tül yanar...

Yanmayı bilmeyenler, vazgeçmiş inancından;
Söndürmüş birileri, yüreğini hıncından...
Çimenler göz yaşında, öyle ki utancından;
Erguvanlar kızarır, mor, pembe sümbül yanar...

Ne gerek var ateşe, yanmayı bilen için,
Her bakış bir kıvılcım, seven sevilen için...
Bu dünyanın varından, gönlünü silen için;
Bir damla göz yaşında, kalb gürül gürül yanar...

Bir alemi şevk ile yakan kim cayır cayır?
Gül kokulu yatakta, sözler yanmaya dair...
Daha ne bekliyorsun, kim yanar deme şair;
Can yanar, canan yanar, dilde tahammül yanar...