Şafakta Şiiri - Mehmet Atar

“Essalatü Hayrun, minennev.” diyen,
Müezzinin ulvî sesi şafakta.
Bir beyaz, bir siyah böceği yiyen,
Aydınlığın galebesi şafakta.

Kimisi gecede bulurken huzur,
Düşünür, beynine çok fikir kazır,
Akşamki tomurcuk açmaya hazır,
Görünmeye var hevesi şafakta.

Bülbül etmiş idi ahdi, amanı,
Görmeli gülünün açtığı anı,
Uykuda geçirdi yine zamanı,
Arttı bir kat daha yası şafakta.

Oynanmasın insanlığa oyunlar,
Seyreylesin, ibret alsın beyinler,
Karşı dağdan düze indi koyunlar,
Kuzusunun melemesi şafakta.

Uyandı uykudan âlemler taze,
Seslenişler taze, kelâmlar taze,
Bayattan eser yok, selâmlar taze,
Bilin, muhabbetin hası şafakta.

Ataroğlu’m teslim ol tarafından,
Yâradan bilinsin kul tarafından,
Kimseye görünmez el tarafından,
Verilir dünyanın süsü şafakta.