Şafakla Albatros Uyanmakta

--Albatros olan her Türk Gencine...

yedi kat gökten indi sevdan
karanlık odasına yüreğimin
ruhum bir mabetti sanki
kapalı seslerine alemin
içerde volkanlar kaynarken geldin
yol ayrımını kaybetmiş ömrümün
durgun gökler misali sessizdin
fırtına öncesi suskunluğu gibi
yıldırımlar indirdin içime
şimşekleri büyüttün gözümde
kıyılası binlerce damla bırakıp
geçip gitme öyle
içimde bir umutsun sen
sanki muhtacım sana
ve sevgine, yüreğime dokun
uyandır bu sabaha
seyhun nehrinin kıyılarında
orta asyanın bozkırlarında
bir bozkurt'um senin otağında
gün doğmadan gönül yurduma
yetişmeden düşman hazara
sevdan getirdi alpliği içime
suskun gözlerimde şimdi
alev alev yanmakta gençliğim
dağbaşlarının ıssızlığında
ışıksız odalarda
doru taylar gibi dinginim
bir gir düşlerime, gitme bir kere
gör ne cevvalim, ne yiğidim
suskunluğum bozulduğunda
anayut tanrı dağında
toplanıp erlerim kurultay kurulduğunda
sözlerini kaybeden sesim
gök gürültüsü gibi çıktığında
gör ey karanlık geceme ışık saçanım
gel de dindir beni sağnak sağnak yağmaktan
bil ki ben gecenin içindeyim
ve sessizliğim son haddini aşmıştır
uyanmakta yüreğim
dağlar oynamakta usul usul
ermekte cemre toprağa
güller goncaya gelende,
bebekler oynasın otağımda
yıkılsın karanlıklar
incinmiş düşlerimde
küllerinden doğarak anka misali
şafağa ramak kala
artık albatros uyanmakta.