Şafak Vakti Şiiri - Muzaffer Dinçsoy

Dağlarımın üstünde bir sevda dolanır,
Giden gitsin ben Sivas’tan gidemem,
Ben sevdalıyım bu sevdamdan geçemem.
Kösrelik'ten son suyumu içene kadar.

Köroğlu'nun da Çamlıbel’de,
Bir rivayete göre,
Attan düştüğü söylenir,
Bir şafak vakti.

Gurbete gidenler de geç gelir,
Omuzlarda taşınır sela verilir.
Benim zamanımdan geriye kalan,
Unutulmuş bir aşk hikayesi.

Ne derlerse desinler yalan,
Kim ne bilsin, yaşamadı ki,
Bilir bunu yaşayan.

Bir çeşme akar suları,
Suyu taşıyan kınalı parmakları,
Bir çift eş idi vurulan tavşan.
Avcı acımasız, koşan kaçamadı.
Bir şafak vakti.

Öte yüzün ardı başka dünyaydı,
Koyun kırılan yer yaşanan rüyaydı,
Vermiş bir avcı sırtını da kayaya,
Bakar oradan nazlı akan Kızılırmak’a
Eser serin bir rüzgar, götürür uzağa,
Bir şafak vakti.

Sabunpınar’ın suyu akar mı?
Derelerinde nane kekik kokar mı?
Dirgen yiyen sıpa, saptan korkar mı?
Bir daha gelmez harman yerine.

Kuyunun başında bekleyenin var mı?
Ekilir tarlalar dosta düşmana karşı,
Sivas’ta benim kardeşlerim vardı,
Avcı oldu vurdular beni,
Bir şafak vakti.

Anamın en sevdiği Madımak aşı,
Burnumda tütüyor yoğurt ve mantı,
Dönsem gitsem diyorum şafak vakti,
Bu sevda Kerbela çölünde bitene kadar,
Aşk ateşi bu gören gözleri yakar.
Kara sevda dedikleri bu olsa gerek.