Şafak Vakti Şiiri - Aytaç Çatalkaya

Geceler yalnızlığı hatırlatıyor bana.
Gözlerim takılıyor tavanda bir noktaya.
Sensizliği düşünüyorum.
Sensizlik öyle büyük bir boşluk ki dolduramıyor hiçbir şey yerini.
Seni arıyorum.
Bulamıyorum.
Anlıyorum ki seni aramam bulamayışımdan.
Rastlıyorum düşlerimde.
Uzaktan rüzgar kokunu getiriyor burnuma.
Sensin o biliyorum.
Ama siyah beyaz.
Yer yer gri.
Yine misafirsin düşlerimde.
Uyanmak istemiyorum.
Uyandığımda gideceksin biliyorum.
Hiç gelmemiş gibi.
Sen de görüyor musun acaba beni?
Uyandığımda hüngür hüngür ağlıyorum.
Annesini kaybetmiş küçük bir çocuk misali.
Ağlarken sen akıyorsun gözlerimden.
Tutuyorum onları.
Tıpkı hayallerim gibi yere düşmesinler diye.
Avucumda biriktirdim damla damla seni.
Özledikçe onları içiyorum.
Yine de sensizlik dinmiyor içimde.
Öyle bir özlem ki bu bir kar tanesinin kışı beklemesi gibi.
Üşüyorum.
Yoksun yine yanımda.
Yokluğun ayazda kalmış bir sokak çocuğuna benziyor.
Olsun.
Varlığını bilmek dahi ısıtıyor içimi.
Her günün sonunda batırıyorum içimdeki seni.
Ama ne mümkün...
Baksana,
Şafak söktü yine.
Kapatıyorum perdeleri,
İçimde sen tekrar doğma diye.