Şafak Sökünceye Şiiri - Ercan Cengiz

Şafak Sökünceye

-İsa çıktı göğe indi
hâlâ gözyaşı / hâlâ kan akar toprağa-

gecenin en kör yeridir en kahpe halkası
şafak sökünceye toprak tutsun külümü
nazlı nazlı açan çiçek bükmesin boynunu

kan durmadan nasıl durur gözyaşı
derine akar gölgeler, soğuk ve karanlık
yanağımda annemin öpüşü iki büklüm

dışarıda bombalar patlıyor üst üste
insan değil hayvan değil
kükreyip dillenen makinelerdi
birbirini gören mermi izleri
gülüşünden vurulan çocuklar koyun koyuna

düşer duvara sokakta boğulan ışık
yine fakirin mezarı / başucunda bir ağaç dalı
tam ortasından göçmüş toprak
yurtsuz, kimsesiz çığlıklar yükselir

Toprak Tutsun Külümü