Şafak Sökerken Şiiri - Mustafa Cengiz

Sana bu şiiri şafak sökerken yazıyorum,
Ve yıldızlar kayboluyor, ben ise kahroluyorum,
Çünkü; nurlu yüzünü hatırlatıyordu o yıldızlar,
Artık gel diyemiyorum, biliyorum yolların ırak,

Uzaksın şimdi bana, yıldızlardan daha uzak,
Karanlığın, aydınlığı beklediği gibi bekledim seni,
Gecenin sessiz derinlikleriyle, umutsuzluklara gömdün beni,
Ulu kayalar parçalanırdı beynimde, seni düşünürken,
Bilemezdim ki, kaybetmişim seni, özlemini çekerken,
Seni düşünürken kalbimin nabzı yavaşlıyor adeta,
Düşünemiyorum artık Sündüz, beynime kurulmuş falaka,

Artık yazamıyorum Sündüz...
Keşke hiç görmeseydim seni, keşke tanımasaydım,
Keşke kıskanç olduğunu söylemeseydin bana,
Artık tutamıyorum gözyaşlarımı Sündüz,
Bak yıldızlarda silinip gidiyorlar gökyüzünden,
Sevgi gözyaşlarım süzülüp akıyor gözümden,
Tıpkı yıldızların güneşten aldıkları enerjiyle,
Süsledikleri gibi geceleyin gökyüzünü,
O sıcak ve derin anlayaşınla, nurlu yüzünle,
Sevgi ve sevgili arayan birinin, süslemiştin gönlünü,
Yıldızlar gibi, bir şafak sökerken kayboluverdin,
Yıldızlar yine gelecek gökyüzünü süslemeye,
Ne kadar güzel değil mi, mehtap onlara eşlik ederken,
Sen gelmeyeceksin gayrı gönlümü süslemeye,
Bekleyeceğim Sündüz seni, binlerce şafak sökerken...