Şafak Şarkısı Şiiri - Naim Özdamar

Ayın ışıkları dökülür tel tel,
Küskün,ses vermez, dağ yamaçlarına.
Durgun bir uçuşma,gök bir sel,bir su,
Düşen ak damlalar,mor ağaçlara.

Yıllarca bekleyen biz değil miyiz?
Hep ağlayaraktan O’na yalvaran.
Özlemimiz hep su,göl,mehtap,deniz,
Karanlık dağlardan yamaçta her an.

Şafakta Tanrı’ya uzanan eller,
Işık bekler kara gökler içinden.
Yağmur duasınca umutlu diller,
Ayrılsın karanlık,ıslakça tenden.

Gözler bu şafakta başka kamaştı,
Başak sarısınca bulanık ışık,
Gözlerle hür oldu,settini aştı.
Gönüller şimdi şen,dünle barışık.