Şafak Kelebekleri Ölmesin

Soğuk çaldı baharımıza tasa, acı düştü günlerimize
Yaz ortasında dünyamız buz kesildi
Yoldaş
Kardeş
Esrik
Yüreğim üşüyor
İçim sızlıyor
Bedeninden kar
Doruklarından
Buzlar salkım-saçak sarkan
Ağrı Dağı'n yamacındayım gibi
Ecel
Başucumda bekliyor
Bu sistemde
Yoksulluktur süründüren
Bizi
Sınıf
Devrim çok gecikti
Umudum tükeniyor
Memlekette
Bunca güller soldukça
Bunca ah, bunca dert varken; aklım şaştı, izanım kalmadı

Ölüm yokluyor, düzen yokluyor, dert yokluyor beni
Hak, hukuk, adalet, sevgi olmayan
Zindanlararında esir kaldığımız
Üzerinde insanca
Yaşyamadığımız
Hapishaneleri çoğaltılan
Ormanları
Yaylaları çölleştirilen
Denizleri
Nehirleri kirletirilen
Yolları toz-dumana bürünen
Bu korku dolu yerde çığlıklar yükseliyor bizden

Namertlerce şah damarına bıçak saplanan topraklarda
Her soluk alıp verdiğimde
Zulüm
Dert
Dökülüyor içime
Zıkkımdan zıkım
Ağıdanda ağı
Yangından da yangın olan
Yasaklı sevdaların diyarıdır
Masmavi geceleri olmayan
Karanlığı
Kötülüğü besleyen
Canpazarına
Kan gölüne dönüşen
Bu yerler
Yoldaş
Kardeş
Yüreğim
Yüreğimde kanıyor
Beni benden alacak gibi
Duran
Cellata
Şafak kelebeklerini öldürtmem, elbet gün doğacak avucuma

Her yanı ateş yalımı, her köşesi savaş, kıyım, ölüm meydanı
Yedi koldan vampirlerin Çevrelediği
Zalimin
Eşkiyanın
İtibar gördüğü
Katliam buyruğu verenlere
Methiye dizenler
Muteber
Barış arzulayanlara
Kötü denilen bu yerde
Bu düzende günahsız bebekler posataller altında ölüyor