-Şafak Çaresizliği- Şiiri - Orhan Ateş

Çocukluğum bakıyor gözlerine
İçine serpiştirdiğim bir ömürle bakıyorum sana
İçi boş avuntularla süslüyorum şimdi hayallerimi
Sana gelen her sabah,
Çocukluğumun coğrafyasından taşıyor
Senin gözlerinde tekrar tekrar büyüyorum sanki

Gözlerime inme bir mutluluk ile
Işısın istedim içimdeki şafak çaresizliği
Korkular dehlizinden kurtulan saatlerimi sana ayırdım
En sakin hallerime hediye ediyorum düşlerini
Gülüşlerine desenleşiyor haylim
Bindallılarıyla sarmalanmış bakışın kalıyor geriye

İlgisiz kelimeleri kandırıp, yakıyorum göğüs fitilini
Korkular patlıyor
Başkalaşan bakışlarına dağılıyor umutlar
Şarapnel saplantısı bir iz dolaşıyor gözlerimde
Çocukluğumdan çekip giden meleklere yalvarıyorum
Gitmesin diye…

Şimdi sebepsiz bir rüzgâr serinliğinde yüreğim
Savruk bakışlarından topladıklarımla tutunuyorum aşka
Gözlerim senden başkasına kör
Kulaklarım sesinin her tonuna aşina
Göz cümbüşü bir panayır kurdum tahtıma
Adında sen, yokluğunda çare bilmez şafaklar takılıyor dizelere
Susuyorum…

Şimdi bir hicran tuhaflığına bandırdım çocuk gülüşlerimi
Doğduğum yerden sarılıyorum hayaline
Habersizce bir filiz yeşeriyor göz çukurlarında
Siyah beyaz çocukluğuma düşen ilk yabancı renk oldu bakışların
Serin bir köy derinliğinde mavilendi gök
İşgüzar bir nevbahara döndü baktığın sonbahar

Sevimsiz anılara galebe çaldığım çocuk diyarıma,
Alacalar düştü
Şimdi elimde bir kalem
Çocuk gecelerime senin renginde dolunaylar çiziyorum
Küçük bakışlarımla büyüyen bir aşka yazıyorum seni