Şafak Ağacı Şiiri - Bülent Arkan

ŞAFAK AĞACI

Boynu büküktü şafak ağacının
Doğa geçmişini kurutmuş
Gövde yaşamayı unutmuş
Geleceği salkım saçak
Kökleri vurgun yemişti
Toprağı soruyordu
Mevta olan geceden

Rüzgarın mızrabı boşa çalıyordu
Mızrap yaprak arıyordu
Çoktan pörsümüştü dalları
Gövde bir kemirgene teslim
Dökmüştü kabukları
Kuruyordu
İnceden, inceden

Ağaçkakan delmişti
Göğüs kafesini
Asalaklar çalmıştı
Son nefesini
Kamburu çıkıyordu
Göğe uzanan dallar
Toprağa bakıyordu
Şafakta doğan ağaç
Şafakta çürüyordu
Ölümün öncesinde
Pişmanlık duyuyordu
Niceden, niceden

Ziyaretçi izleri de silinmişti gövdeden
Sanırsın ki yeşili yükmüş
Son filiz dahi yaprağın dökmüş
Tan yerinde silueti
Boynunu bükmüş
Dileniyordu
Yüce'den, Yüce'den...

Temmuz 2019 Bülent ARKAN