Şafak Şiiri - Süha Eksibe

Daima sabah saat beş gibi uyanırım. Bu alışkanlık bana yaz aylarında kendi çapında, amatör bir dağcı / yürüyüş gurubuna katılmam ve on günlük bir kamp hayatı yaşamamdan hatıra kaldı diye düşünüyorum. Dağda şafağın sökmesi bir harikadır. Şafağın sökmesini, hele kendinizi dünyanın çatısındaymış gibi algıladığınız zirvelerin birinden izliyorsanız, ufuktaki yangının seyrine doyamazsınız. Böyle durumlarda, bir kayanın üzerinde bir ritüeli yerine getiriyormuşçasına kendimden geçer, düşünen adam heykeli olurum. Buruşturulmuş bir kâğıt topunun yavaşça açılması, esnemesi gibi, dogadaki ışığın, gölgenin, rengin hızla kımıldadığını, canlandığını, anlam kazandığını, oynaştığını, cıvıldaşdığını görür, duyarım sanki. Bu bana büyük bir keyif verir ve o anı hep iple çekerim. Bu şiir de sanıyorum o riti kelimelere dökme denemesidir...