Şafağın Rengi Şiiri - Ahmet Cem Çelik

Seher yeli değildir, nefesindir bu esen
Nefes ki düşlerimde şah damarımı kesen
Ne olur, ölür müsün bana bir şey söylesen?
Bu sükûtu bozmamak, aşkıma sövmek olur
Sana “güzelsin” demek, güzeli övmek olur

Sana bakan her göze kılıç gibi bilendim
Tan yeri dudağından bir tebessüm dilendim
Şafak söktü, ben öldüm, tane tane elendim
Saçlarındaki hüzün, sonbahardan da başka
Sen sehersin ben gece, ışık engel mi aşka?

Gözlerini kıskanır, Beytullah'ın örtüsü
Her ayak bastığın yer, şu kalbimin ortası
Rastlaşır mıyız? Belki yarın, belki ertesi…
Ne olur karşıma çık, senden ayırma beni
Göğüs kafesinde bülbüle çevirme beni

İster beni hapset, kapılarımı sürgüle
İstersen sinemi yar, yüreğimi sorgula
Acizliğimi affet, gururumu yargıla
Sevdâma biraz su serp, yakıp kavurma beni
Küle döndürüp rüzgarında savurma beni

Aruzoğlu’yum, ben de Ferhat kadar deliyim
Öyle coştum ki taşkın seldağlardan doluyum
Sana secde ederdim de, Allah’ın kuluyum
Yoldaşım ol ki, hak yolundan saptırma beni
O Hacer-ül Esved gözlere taptırma beni…