Şafağın Karası Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir gece var, içinden hiç çıkılmayan,
Zaman orada kör, adımlar sağır.
Açılmış yaralar sarılmaz bu şehirde,
Her köşede bir kayıp, her anı yarım kalmış.
Gözler, boşluğa emanet,
Ruhlar kirli yağmurlarla yıkanmış.
Bir çığlık boğulur sessizlikte,
Kelimeler kırık, dizeler yitik.
Karanlık, hep biraz daha karanlık.

Bir adım atsan, dünya parçalanacak,
Bir nefes alsan, göğsünde taş birikir.
Kalbin çöl, kurumuş nehirlerden daha uzak,
Yalnızlık, damarlarında ağır bir sis gibi.
Hiçbir bakış, hiçbir el seni anlamaz artık,
Çünkü acının dili yalnız içinden konuşur.
Gecenin içinde kaybolursun,
Dönmek mümkün mü, bilmeden yürürsün.

Her sabah, yırtık bir umut,
Gökyüzü mavi değil, gri.
Bir çocuk hıçkırığı yankılanır uzaklarda,
Sanki dünyanın ağırlığı omuzlarında,
Ve her gün, daha da ağır gelir.
Dizlerinin titrediği bir yolda,
Yürümek, en büyük cezadır.

Hangi rüzgâr dindirir içindeki fırtınayı?
Hangi yağmur temizler geçmişin izlerini?
Sevda mı bu, yoksa sevdanın kör bir izdüşümü mü?
Bildiğin tek gerçek, acının sonsuzluğu.
Her şey, daha önce yaşandı sanki,
Aynı sancı, aynı ıstırap, tekrar tekrar.
Ve her veda, bir başlangıcın yokluğudur.

Keder, gözbebeklerine işlenmiş,
Bir harabe gibi dağılmışsın.
Hiçbir kelime yetmez anlatmaya,
Hiçbir çığlık duyulmaz artık.
Sadece içindeki boşluk,
Sadece yokluğun yankısı.
Bir hayalet gibi gezersin hatıralarda,
Hiç olmamış gibi, hiç varolmamış gibi.

Zaman acımasız,
Geceler kısa ama sonsuz gelir.
Ve sen, kırık bir dal gibi savrulursun,
Bir iz, bir kelime, bir hayal…
Hepsi yitip gitmiş, hepsi kaybolmuş.
Acı, yoldaşın, keder en yakın dostun.

Bir mezar taşına kazınmış bir isim,
Sessizlik, seni sarar son kez.