Şafağın eşiğinde Şiiri - Yazar Murat Şair

ŞAFAĞIN EŞİĞİNDE

Gece içimde kimsesiz bir Suskunluktu
Yıldızlar yorgun alnıma düşen Soğuk bir yalnızlık
Şafak karanlığın tenini usulca Yırtarken
Ruhum isyanla dua arasında ince Bir çizgide bekledi

Sokaklar uykudan uyanan yaralı Bir hatıra gibi
Solgun nefesler bıraktı taşların Kalbine
Ben içimde biriken kelimeleri
Kırık bir zamanın saatinde Parçaladım

Rüzgar boşlukta savrulan eski bir Adın iziydi
Sessizlik omuzlarıma çöken Karanlık bir düş
Her adımımda biraz daha Eksildim
Kendi içimde çoğalan bir Yalnızlık

Ama aydınlık
Kabuk bağlamayan bir yara gibi Sokuldu içime
Gecenin sessizliği gibi Kalbimde
Gökyüzüne eğilmiş bir sonla Yüzleşti

Şimdi zaman damarlarımda ağır Bir yangın
Her nefes geceden kalan bir düş gibi
Tutunuyorum sessizliğin en ince Yerine
Dağılmamak için şafağa Yaslanarak

Ve şafak
Yaralı ruhuma dokunan kırılgan Bir merhamet gibi
Geceden kalan bütün korkuları Susturup
Beni kendimle baş başa bıraktı
Şafağın eşiğinde

Yazar Murat şair