Şafağı Vuran Sevda Şiiri - Öznur İlter

Hicrana mahkûm edip gonca gülü ezerken,
Alnımıza yazılan baharı yormadık mı
Vuslatın ölümünü içten içe sezerken,
Günahımız ne diye kadere sormadık mı

Güneş bize küsünce sonsuz matemle dolup
Işığını kaybeden yıldızlar gibi solup
Akıntıya kapılan yelkensiz bir sal olup
Kimsenin bilmediği adaya varmadık mı

Göç etmeye korkarak üşüyen kuşlar gibi
En son gülün üstüne yürüyen kışlar gibi
Yere bakan gözlerden süzülen yaşlar gibi
Yağmuru ezberlemiş yanakta durmadık mı

Kurumuş çöle dönüp coşkun yatağı nehrin,
Suya hasret bıraktı tarlalarını şehrin..
Binbir umutla dolu sevdayı sunan sihrin,
Gökkuşağına çalan kabını kırmadık mı..

Sorduğumuz sorular hep cevapsız kalırken
Çözülmez bilmecede umarsız yer alırken
Arzuların koynunda gece tan'a dalarken
Gönlümüze yâr olan şafağı vurmadık mı