Şafağa Uzanan Deli Aydınlıksın

Karanlığın penceresini açtığım anda…
Gözlerime varlığının ışığı döküldü.
Oysa ben kaç yüzyıl yalnızken ve zindanda,
Ruhumun hüzünleri ömrüme örtüldü.

Zaman alıp gidiyor yaşanmışlıkları,
Gözlerim bakakalıyor ardından.
Elden ne gelir, çekilen bu yalnızlıkları…
Maziye gömüyorum, yaşamımdan.

Evet, sen gönlüme akan bir yıldızsın.
Gecenin en sert anında benim gibi yalnızsın.
Bakışların öyle manalı ve çok derin.
Şafağa uzanan deli aydınlıksın.

Haydi, görünmezliğinin çukurundan çıkıp gel.
Ruhunun aradığı huzur ve esen yel.
Beni de sarıp, alsın afat sel.
Aşkın keskin bıçağına saplanalım.

Oktay ÇEKAL
14.03.2020-13.42