Şafağa Şiir Yazarken Şiiri - Nihal Mirdoğan

Şafağa şi'r yazarken derman gelir dizime
Geceleri atarım,tânda attığım kadar
Ses ufuğa koşarken, açar ise sözüme
Bir gerçeğe giderim her ân gittiğim kadar

Hikmet ile yoğrulmuş olgulara düşerim
Mânâ cehlini atıp gönül ehlimle coşarım
Kıvılcımların harcıyla yoğrulup da pişerim
Alevleri yutarım, harcı yuttuğum kadar

Zahmetli yolculukta bir kağıttadır gözler
O saatler ki zihne hükmetmeli şâh sözler
Belki zaman Ferhat'ın aşk kudretini özler
Belki şevke batarım gönle battığım kadar

Nal sesleri duyarım deli taya gel derim
Ve bu yolda,dört nala, gönülü yol ederim
Sözler dağarcığımda Türkçe'mi dil ederim
Kelime tozuturum söz tozuttuğum kadar

İlham payım çok azdır oturup bekleyemem
Yazarken çala kalem esinler ekleyemem
Yoksa dil talimimde kelime paklayamam
Her lafa yeterim hırsa yettiğim kadar

Ve kâinatlanırım... sabırlar düşer paya
Meşâkkatle çıkarım düşünceli yapıya
Çağrışımla misalli, sanat denen tapuya
Has kelâmı katarım anlam kattığım kadar

Kâh vatan kâh Köroğlu düşer ya suretime
Bir de Ergenekon'u eklerim gayretime
Asaletsiz avazlar çökerse nefretime
Hem mertliği tadarım,kini tattığım kadar

Düşünürüm; kılınçlı nağmeyle yazdığım ne?
Maveradan, velhasıl yüksekten çizdiğim ne?
Semânın kalburundan acaba süzdüğüm ne?
Hâkk kelâmına yatarım göğe yattığım kadar

Düşünürüm; ruhumun aksamayan mizânı
Yangınlarıyla yaktı bulutların suzânı
"O" verir kâinatta hem akılla izânı
Hem O'nunla tüterim şi'rde tüttüğüm kadar

Şiir ülkümdür benim...kanım Türk'lük genimde
Kâh Ahmet Yesevi'de, Dede Korkut enimde
Yunus Emre,Mevlana nefesli bedenimde
Fuzuli'de biterim neyde bittiğim kadar..

Elimi tutan Rabbim eserini bitir der
Şehidi mahsun etme ağlıyor bak yatır der
Ay-yıldız bayrağını parlat satır satır der
İstiklâl'i tutarım marşı tuttuğum kadar
...Gâfillere çatarım,hain çattığım kadar