Şafağa Özlem Şiiri - Orhan Kaya 2

Ey gece!
Sana sesleniyorum,
Saklamışsın yine içine
görünmezleri,
Üstüme çöken,
Kara bulutları,korkunç düşleri,
Sırtımda zehirli dost hançerleri,
Dört bir yanım hasret ağları,
Yalnızlığın koynunda,
Gizlesen de bu bedeni,
Ve bu bedenden ruhumu,
Söküp almaya kalksan da,
Bilmelisin ki,
İçimdeki sevda özgürlüğümün,
Zerresinden ödün vermeyeceğim..

Ey gece!
Sanma ki korkutursun beni,
Çakal sesiyle,baykuş sesiyle,
Korkunç rüzgâr sesiyle,
Yıldızlı semaları örten,
Ürperten, kara bulutların,
Ve yarasalarınla,
Bil ki;
Fırtınalar da estirsen,
Dağları üstüme devirsen de,
Asla yıldıramazsın...

Ey gece!
Bilmelisin ki;
Korkunçluğun değil,
Hasret sevdasıdır,
Yatırmayan beni...
Ve sen;
Ey sevdam!
Unutma ki;
Kapalı iken gözlerim,
Ve ölü sarhoşluğundaki,
Bedenimle bile,
Gecenin zifiri karanlığında,
Görebiliyorum seni...

Bilmelisin ki,
Tahammül edebiliyorsam eğer,
Bu gecenin çılgınlığına,
Ve korkunçluğuna,
Şaşkınlığımdan değil,
Şafağa özlemimdendir,
Şafakta var olan,
Sevda çiçeğimdendir...