Şafağa Kadar Şiiri - Muhammet Dinçer Sönmez

Sen uyuyorsun ya, şafağa kadar,
Duruyor dünya,
Doğanın bütün sesleri duruyor,
Işık, ışıtmaz oluyor...
Uyandırmamak için seni...

Susuyorum,
Şafağa kadar,
Bütün seslerimi susturuyorum.
Çıtlatmıyorum parmaklarımı mesela,
Bir yaprağa basmıyorum...
Nabzım yavaşlıyor,
Başlıyor senin nabzında atmaya...

Sen uyuyorsun şafağa kadar,
Ki,
O şafak umudumdur, yarinlara,
Nefesini soluma umudum...
Nefesin sessizce giden bir gemi,
Umudumun yelkenlerine estiği rüzgarda...

Sen uyuyorsun,
Bütün zamanlara inat...
Ben, soluğunun peşinde,
Geçiyorum bir köprüden; Sırat....