İnsan dünyada mülk, para, çıkar, ün, şan, şöhret, güç ve üstünlük peşinde koştuğu müddetçe toprağın insanı zamansız alma derdi bitmez.
Ne insanın gözü doyar ne de toprağın.
Mezara koyulan her insanın gözünün içine bir avuç toprak yaşayan ölüler ibret alsın diye dökülür.
İnsanı kullananlar toprak alma derdinde toprağın derdi kullanılanları içine gömmek!
Çocukluk, o derin ırmak çağrısı
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Devamını Oku
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
Olanca insanı bir bölgeye yığarsan, her yerini kaplarsın, nefes alacak yer kalmaz.
ama ana neden aç gözlülüğünün verdiği doyumsuzluk, ihtiyacı daha çok artırıyor.
sonrası yıkım, hastalık, ilaçla beslenme...
ne diyelim, sözlenince yazılmıyor ki.
saygıyla selamla
Eyvallah hocam. Saygılar hürmetler
İbret alınası,
"Gözünü toprak doyursun"
Demiş, Atalar...
O sıralar "beton" bilinseydi,
Sanırım "beton doyursun" derlerdi!
Güncel,
Düşündüren... Tebrikler Önder Kardeşim..
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta