Sadık Yar Şiiri - İzzet Ayyıldız

Toprağın suya hasret yanından sızdı kartpostallarım
Gökyüzüne değen en güzel ezgilerden sıyrılıp
Sığıverdi kareden bozma dikdörtgen yüzlü kartona
Yer’yüzüm güldü, çağıldayan nehir şelalelerimden

Aç’tı gün geceden kalma bir buğday tanesinden
Ovalarıma yayıldı, dikenlerinden kurtulup
Renk verdi taşa toprağa, kıyılarıma kadar vurdu
Suya hasret yanımdan içerleyerek yüzünü güneşe döndü

Dağlarım boy gösterdi tepelerimin ardından
Kahveye meydan okuyan yeşillerimle harmanlanıp
Yeşeren umutlarıma ilham kaynağı türkülerime ilham oldu
Sadıktım toprağa, Aşık’tım Hak’ka, Veysel’dim evveldim

Şimdi gizli sırlarımı aşikâr etmeyen dostum çalar;
Toprağın suya hasret yanından çıkıp
Geceden sıyrılan güne, ovalara, dağlara doğru:

“Her kim ki olursa bu sırra mazhar
Dünyaya bırakır ölmez bir eser
Gün gelir Veysel’i bağrına basar
Benim sadık yârim kara topraktır”