Sadık sefer-sen misin? Şiiri - Sadık Sefer

SEN MİSİN RUHUMDA KOPAN KIYAMET?
----------------
Siyah bir tutkunun eşiyim.
Şakaklarım seni kanıyor kaygısız.
Seri katiliyim duygularımın.
Kızgın kalpler doğuruyorum şehrin orta yerine.
Sefasal düşlerimi kırıp vefasız cefalarımı onarıyorum.
Yoksun ya!
Kendimi avuttuğum yetmezmiş gibi bir de kentimi avutuyorum.
Sevdaya dair ne kadar söz varsa hepsini yutuyorum.
Duyuyor mu sun?
Işığını kaybetmiş kent gibiyim karşında...
Konuştuğum kadar yaşasaydım,sustuğum kadar ölmezdim.
Bu denli ağlayacağımı bilsem,ömrüm boyunca gülmezdim.
Acılar çocuğudur mutluluğun diyorlar,ama bilmiyorlar,
Yaşımı yaslarımla çarpsam, bir mutluluk bile etmiyor.
Ya ben bu hayata yetmiyorum,yada bu hayat bana yetmiyor...

Hangi günahımın cezasıdır bu.
Hangi sevabımın armağanı yahut.
Kızılca kıyametler kopuyor bağrımda
Her gece seni uyuyorum,
Her sabah sensizliğe uyanıyorum.
Köhne bir şarkı avutuyor beni.
Hayallerimin çıkmaz sokağında,
Tadılmamış acılarla kalıyorum.
Bütün çilekeşliğim yine üstümde
Bendimi bensizliğime salıyorum.

Ey vurgun kentlerimin sakini
Ey sakin anlarımın sahibi,
Ağlamam devrik şimdi,gülüşüm devrik,konuşuşum devrik.
Nasılda isterdim düzgün kelimelerle seslenmeyi sana
Elimde değil anlasana,
Devriğim,devriğim sana...

Sen gideli yeşeremedim, hep kuru kaldım.
Bir yanım hüzün bestelerken,bir yanım kan desteledi
İki yanımdan da bizarım şimdi.
Kurutulmuş bir gül gibi soluyorum,yokluğunun ıssızlığında
Ne karanlığıma aydınlığımı bahşediyorsun,
Ne de yaşanmamış anlarından bahsediyorsun.
Ben tüm hazan sana çoğalıyorum,
Sen tüm bahar beni eksiliyorsun.
ACIMIYOR MUSUN!

Kaderimse bu minval üzre yaşamak,sesim çıkmaz yaşarım.
Ama bu hırçın yalnızlık,ama bu küskün sessizlik,
Dibe vuruyor umutlarımı,
İçimi onulmaz dertlere kuruyor,kat be kat artırıyor mecalsizliğimi.
Artık ikilem içinde ikilemim yar.
Doğrulamıyorum eğildiğim yerlerden.
Bir dönsen, beni varlığıma gömsen
Dur desen,dur durak bilmeyen hüzünbazlığıma,
YALVARIYORUM...

SADIK SEFER BÜLBÜL