Sadık İnsanlar Şiiri - Emre Meşe

Gecelerimde ki sayısız korkulardı yokluğunun göstergesi
Uyku son çareydi, seni aklımdan çıkarmanın tek tesellisi.
Noktalar uzatır sözlerimi, düşüncelerimi, birde kalbimin sesini
Çaresiz satırlarım benim gibi, kaldı bir kendi ve nefesi...
Tutukluklar başladı içimde herşeyde takıntılıyım
Uçsuz bucaksız gökyüzüne isteksizce aşikarım.
Sonbahar yaprakları düşüyor yere, dokunmak için kararsızım
Hep negatif yaşadım hayatta, ben bu dünyaya çok fazlayım.
Herkesi kırdım, hiçbirşeyi başaramadım
Giden hep ben oldum, bak yine tek başıma kaldım.
İnsanlar sürekli aklıma takıldı, neden kimse bana sadık olamadı?
Tekrar soruyorum, bana kimse sadık kalamadı mı?
Niye hep ben sadık olandım?
Sonunda yine terkedilen, ölüme bırakılandım?
Yoksa bu insanların bağlılık duygularını ben mi çaldım?
Hiçe saydım herşeyi, değerlerimi sattım
Korkulu rüyalarımda yaptığım herşeyde seni kattım
Yine hissettim seni, yine sevgini tattım.
Sömürdüler duygularımı, ama yinede ben kazandım!
Özür dilerim, ben birtek seni kazanamadım...

(23.02.2010 - İstanbul)