Sadık değiliz Şiiri - Ülker Karademir

Bir köpeğim vardı küçükken
Uzun kulaklı, simsiyah gözlüydü
Ne kadar da sadıktı…
Bağırsak ta, azarlasak ta;
Yüzümüzü gözümüzü yalardı.
İstediği neydi ki garibin.
Biraz yiyecek, biraz sevgi.
Veremedik galiba istediklerini.
Çünkü biz, onun kadar sadık değildik
Sevdiklerimize…
Bir gün canım köpeğim hastalandı.
Onu tedavi edeceğimiz yerde
Bir çöp yığını gibi attık çok uzaklara
Sonrada unuttuk hiç yokmuş gibi.
Aradan aylar geçti
O unutmamıştı bizi.
Bir gün çıkıp geldi.
İyice zayıflamıştı.
Gözleri kan çanağıydı.
O zaman anladık onu ne çok sevdiğimizi.
Hepimiz sarıldık, ağladık,
Yıkadık, kuruttuk
Yiyecek bir şeyler verdik
Yemedi…
O bize kırgındı.
Yüzümüze bakmıyordu.
Üstümüze zıplamıyordu eskisi gibi.
Sonrada öldü.
Küskün,bezgin, kimsesiz.
Bir sabah uyandık, bahçede ölüsüyle karşılaştık.
Yağmurun altında çamur içindeydi.
Yapayalnız göçmüştü bu iğrenç dünyadan.
Onu bıraktığımızda,
Neler çekmişti acaba?
Neler görmüş neler geçirmişti?
Aç susuz ıssız tarlalarda.
Belki taşlamışlardı..?
Beklide köpek sürüleri saldırmıştı?
Islak cesedini götürüp gömdük mahallenin çocuklarıyla.
Şimdi ne zaman kendimi yalnız hissetsem,
O gelir aklıma.
Çaresiz ve mutsuz,
Gözlerim dolar.
Elden ne gelir?
Bir şeyi yitirmeden,
Değerini anlayamıyor insan.