Sâdi'nin gülü Şiiri - Sunar Yazıcıoğlu

Çiçek, sen, kelimeleri yanan yapraklar olan,
Ve sen , kolları akağaçcıklar gibi titreşen ;
Hep bir gölgelik hayaliyle boş yere çırpınıyordun ,
Sana şeffaf maviliği öneriliyordu derelerin;

Kemer şeklinde siyah tokaların altında
Solgun yüzünü anmadan çiçeklerden nasıl söz edilir?
Hoş bir manzara önünde saçların ayrılınca
İki kuşkanadının altında çiçek gibidir.

Sevimli Marceline*, Sâdi’nin gülü,
Bu akşam boyun eğen çiçeklerden söz edilebilir mi
Anmadan senin gözyaşları içinde kaybolan yüzünü ?

Çiçekler yaş ortamda ölür ve doğarlar
Hayat gözyaşlarını artırdıysa, bu belki de ,
Seni her zaman bir çiçek gibi gördüğündendir !

Rosemonde GÉRARD ROSTAND
Çev. Sunar Yazıcıoğlu

Marceline* : Marsölin okunur.