”Aşk hiç biter mi... kalır bir odada, bir mum ışığında, bir gece yarısında, kalır bir durakta, bir soru yanıtında, bir gelen telefonda, bir masal perisinde, kalır bir kitapta... Aşk hiç biter mi...'
-Ezginin Günlüğü, Ebruli-
Aşka Mektup...
Biliyordum Leyla. Seni aramadığım, deliler gibi istememe rağmen aramamak için kendimi tuttuğum, sana yazdığım onlarca mesajı okuyup ardından göndermeden sildiğim anlarda, hayatında başka birileri olduğunu anladığımda, kendimi kaybettiğim tüm sarhoş akşamlarımda bile biliyordum: Seni aramamalıydım. Bu neye yarardı ki? Seni aramam. Bekledim Leyla. Seneler boyunca her Allahın günü senden yazmanı bekledim. Bana yazdığın ilk mektubu okuyarak, hiçbir kadının bir erkeği bu kadar çok sevemeyeceğini fısıldayan mektubunu yüzlerce kere okuyarak umutla bekledim seni. Beni terk ettiğin akşama benzeyen karlı Ankara gecelerinde soğuğa aldırmadan sırf yaşadığımı hissedebilmek için balkonumda titreyerek otururken, yeni filizlenen yemyeşil çimlerin üzerinde başım önde yalnız yürürken, kavurucu güneşe aldırmadan gözlerin gibi derin gökyüzüne bakarken, bir sonbahar esintisinde kokunu ararken, işe giderken, sabah kahvaltılarımda, sigara içerken, bir rakı masasın da otururken, başka bir kadınla sevişirken hep seni düşündüm Korateşi, beni aramanı değil, yazmanı bekledim. Aramaların hep bir sıkışmışlığın yansımasıydı. Suya yazılan sözlerle konuşurdun hep, ben de öyle yanıtlar verirdim.
Cevabını bildiğim soruyu hep sordum kendime: 'Neden yazmıyor bana'. Bunun cevabını sen bilmiyorsun bir tanem... Ama ben biliyorum. Kocan ya da diğerleri ile yaşadıkların daha doğrusu yaşayamadıkların sebep oldu uzaklığımıza, senin yaşanmamışlığındır sebep. Ben senin hayatındaki hep ikinci erkektim, aslında ilk erkeğindim, gerçek anlamda ilk ilişkindim.
Ve hiçbir sevişmelerinden zevk almadığını da anlamıştım ben. (bu kendime bir kandırmaca olsa da)
Sen bir aşk bakiresiydin Leyla.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta