Sadece Teselli Bizimkisi

İnsan doğarken
Güneş gibi doğarmış dünyaya
Sonra bir yıldız katarlarmış yanına
Sen güneşsen, yıldız benim
Ben güneşsem, yıldız sensin
Gör ki yörüngemizden çıkmışız…
İnsan duygularının esiri olurmuydu
Kendi duygularıyla kendini bağlarmıydı
Elini, ayağını, dilini, kollarını
Öyleydi bizimkisi,
Kendi duygularımızla bağlamıştık
Kendimizi…
Öyle ince, öyle kibardık ki
Kimseyi kırmaz, incitmezdi sözümüz
Hatta öylesine ki
Kırmaktan korktuk,
Sevgimizi bile birbirimize söylemedik
Geç anladık söyleyince değil
Söylemeyince parçalanacakmışız…
İtirafname için
Birilerinin itmesi mi lazımdı
Bizi birbirimize
Geç anladık, her şey sözde değilmiş
Gözde saklıymış, saklanırmış
Şimdimi, şimdi o gözlerimizde
Anlayan için
Buğu var, nem var, sis var
Bir iki damla yaş var
Çare değil tabii ki
Sadece teselli bizimkisi…
Bu saatten sonra
Ne elveda diyebilirim sana
Ne hoşça kal
Sadece bakarız uzaktan
Buğulu, nemli, sisli, yaşlı gözlerimize
Hem kendi gözlerimize
Hem de senin gözlerine…
İşte öyle bizimkisi
Sadece öylesine bir teselli
Yok ki ötesi, sadece teselli…
İnsanın kendi nefesi kendini boğarmı
Bazen an oldu, ben kendi nefesimde
İçinde sen olmadığın için boğuldum
İçinde olmadığın nefes de, hayatta yüktü
Seni bilmem ama, bende böyle oldu
Nefesim boğdu, hayatım yük oldu…
Galiba vakit tamam,
Doğarken parlayan güneş,
Sarımtırak toz bulutunun ardında
Yavaş yavaş kararıyor,
Gördüğün gibi, yanından yıldızı kaybolmuş
İşte bizimkisi,
Öylesine bir gönül tesellisi…