Sadece sen kaldın Şiiri - Aylin Kalayciyan

Sadece sen kaldın,
Yine de o kadar yalnız olmadığımı kanıtlayan.
Bakıyorum yine boş gözlerle,
İnsanların duvar gördükleri yerin ötesine.
Sordum, her zaman hayranlıkla dinlediğime,
“Bugün kendimi iyi hissetmiyorum, bana güzel bir parça çalar mısın? ” diye.
“Elbette, senin kadar güzeline” diyerek,
Umutlandırdı beni gözleri gülerek.

Sanki o parmaklar değildi dolaşan,
Ardı ardına tuşlara dokunan.
Devam etti gayretle ve durdu birden,
Döndü ve kocaman gözlerle baktı bana,
Ve “Çalamadım” dedi sadece.
Notalar bile bir bütün,
Bense köşede tek başıma.
Eğdim başımı oturdum yerime.

“Ben de şarkılara katılsam, belki duyarlar beni” dedim
Haykırıyordum ümitle,
Sanki sesim diğerlerinden ayrılıyor,
Bir duman gibi karışıyordu havaya.
Duymuyorlardı, duymadılar.

Ve işte gülen bir yüz,
Pırıl pırıl gözleriyle baktı bana,
şaşırmıştı aynı pırıltıyı göremeyince gözlerimde.
Paylaşmak için heyecanlıydı
Çok uzaklardan geliyordu sesi,
Fısıldıyordu bir şeyler
Sanki önemsiz şeyler için
Kendimi gereğinden fazla üzdüğümü söylüyor gibi geldi bana,
Kalabalığın bir parçası olarak o.
Tam duyamıyordum,
Artık çok uzaktaydı.

Yalnızlığımı farkeden yine yalnız ben vardım,
Ve bir de sen, sevgili beyaz kağıt
Biliyorum hissediyorsun,
Çünkü kımıldıyorsun usulca, kalemimi her bastırdığımda
Duygularım bırakıyor izlerini sende de, bende bıraktığı gibi...

1997 Istanbul