Sadece Sen Şiiri - Deniz Kayaoğlu

bu gece sadece seni düşünüyorum
karanlığın nöbet tuttuğu o sokağın başında
ellerimi tutup,delice sarılmak için bekleyen
heyecanlı,ürkek ellerini,
yara bere içindeki parmaklarının her birini belime dolayışını,
gece rengi gözlerinin arasındaki çatlaklardan sızan o sessiz ışığı,
sana doğru yürürken,kendinden emin,sabırsız duruşunu
sonra gözlerime bakıp,haklı bir gururla
''yine yağdırdık şu yağmuru gördün mü? '' deyişini,
yolda aniden durup,
içimdeki aşkı en zayıf haliyle sarıp sarmalayıp öpüşünü,
ben yürümekten sıkıldığımda şımarık bir kız çocuğu gibi,
sen oturucak bir yer bulduğunda,
dünya için bir icat bulmuş edasıyla bağırıp,
etrafındaki kara bulutları dağıtıp,
''işte buldum! '' deyişini,
her öptüğümde güneşten yanmış tenini,
bazen masum bir kedi yavrusu,bazen yaramaz çocuklar gibi,
gözlerini üzerime dikişini,
lunaparkta atlı karıncaya doyamayan bir çocuk gibi
''biraz daha '' diye yalvarışını,
arkamızdan bir köpek sesi duyduğunda,
hınzırca gülümseyişini takınıp ''kaçıp seni bırakırsan kızma bana tamam mı? '' deyişini,
üstelik ciddi bir edayla buna cevap bekleyişini,
sonra ayrılık vakti gelip çattığında bir türlü ayrılamayışımızı,
aslında bunun son sarılışın olduğunu bilip yine de susuşunu,
bu sessizliğin içinde ısrarla bu oyunun bittiğini anlayamayışımı,
ve bu gerçeği yüzüme tokat gibi çarpıp,bırakıp gidişini,
arkana bakmadan...
her şeyi bir bir düşündüm bu gece,
her saniye biraz daha kan kaybederek
her saniye aklımı biraz daha yitirerek...