Sadece Sen
Bir başıma düşünürken seni,
duvarlar bile susmayı öğreniyor.
Bir sandalye boş kalıyor hep,
adın geçince aklımdan
odanın ışığı titriyor.
Belki kapındayım,
belki yolun yarısında unuttum kim olduğumu.
Bir rüzgar dokunuyor bedenime,
"ya evde yoksan" diyor kendi kendine.
Zaman geçmiyor artık,
pas tutuyor demir parmaklıklar.
Yıllar boyu taşlara konuşmak,
bir kelime daha dökülmesin diye dudaktan,
susmayı ezberliyorum.
Ve yine de...
senin olmadığın her yerde
bir adım geri duruyor hayat.
Ben,
seninle olmama ihtimaliyle
ürperiyorum...
Bedenim kaskatı
sadece sen.
Kayıt Tarihi : 9.10.2025 11:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir bir sabah işe giderken aklıma geldi. Otobüste camdan dışarı bakarken, insanların yüzlerinde aceleyle geçen zamanı izliyordum. Sonra U-Bahn’a bindim, kalabalığın içinde yalnızlığı düşündüm. O an, birini özlemenin sadece sessizlikte değil, kalabalığın ortasında da ne kadar derin hissedildiğini fark ettim. “Sadece Sen” o duygunun yansıması oldu. Ne tam bir itiraf, ne de bir vedaydı. Daha çok içimde yankılanan bir cümleydi sanki.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!