Sadece öfkem kaldı Şiiri - Mucize Kartal

Sadece Öfkem Kaldı

Bütün duygularımı öldürdüm,
Bir bir susturdum, gömdüm derinliklere.
Sevda, umut, huzur, merhamet…
Hepsi sessiz bir mezarda şimdi.
Sadece öfkem kaldı,
Sadece içimde çığlık atan o ateş.

Bir zamanlar gülümsemelerim vardı,
Kalbim kuşlar gibi özgür uçardı.
Ama kanatlarımı kırdılar,
Gökyüzümü çaldılar.
Artık uçmak istemiyorum,
Artık tek istediğim yakmak, yıkmak…
Çünkü sadece öfkem kaldı.

Sevgiye inandım, ihanete sustum,
Sabrettim, sabrım taşlaştı.
Kalbimde ne kadar güzel çiçek varsa,
Hepsi soldu, kurudu, un ufak oldu.
Ruhumun toprağı çorak,
Ve kök salan tek şey: öfke.

Artık ne bir gözyaşı dökülür yanaklarımdan,
Ne de bir tebessüm doğar dudaklarıma.
Çünkü ağlamak bile lükstür bana,
Gülmek ise yabancı bir masal.
Ben artık masallara inanmıyorum,
Ben sadece içimdeki yangını tanıyorum.

Gecelerim karanlıkla dost,
Gündüzlerim nefretle yoğrulmuş.
Her adımımda kırık cam parçaları,
Her nefesimde paslı zincirler var.
Yıkık bir şehrin ortasında yürüyorum,
Ama yıkılmıyorum, çünkü
Beni ayakta tutan tek şey öfkem.

Evet, bütün duygularımı öldürdüm,
Birer birer gömdüm mezarlarına.
Kendi cenazemde yürüdüm defalarca,
Kendi kalbimi taşıdım omuzlarımda.
Ama hâlâ ayaktayım,
Çünkü içimde bir canavar uyandı.
Ve adı: Öfke

Söz : Mucize