Sadece Küle Dokunarak Şiiri - İrem Ünat

Sıcak gözyaşlarımın
Çıplak bedenimden
Akıp giderken
Soğuyuşunu seyrediyorum.

Kollarım omuzlarımda,
Sarıyorum kendimi.

Kimsesiz, yapayalnız, maskesiz...
En saf, en gerçekçi yüzümle,
Çırılçıplak
Aynadaki yansımamla.

Dinmiyor sancılar.
Artık yeter.
Bir son, bir çare olayım
Şu hassas, narin kızcağıza.

Yükledin tüm yükleri omzuna…
Bırakma onları orada.

Taşır sanarsın,
Kırılır kanatları.
Uçamaz diye korkar,
İyileşsin de
Uçsun gitsin diye diye
Tüketir nefesini, ruhunu.

Bilmez ki…
Nasıl geçer?

Bir merhem...
Bir çare.

Gecenin en karanlık yerinde,
Kendi adını bile unuturken,
Küçük bir ışık arar
Bir el, bir söz,
Belki bir sarılış.

Ama hep kendi kollarına sarılır yine,
Çünkü kimse bilmez
İçindeki o yangının
Sadece küle dokunarak söndüğünü...