Köpegin Bildiği Şiiri - Sebahat Ütük

Pazar günleri yalnız köpekler kurtulur
Geçerler sokağın tam ortasından,
bir sükûnetle.
Ne çarpılırlar,
ne çağrılırlar.
Belki de bu yüzden
gözyaşları o gün
suyun hafızasına karışmaz.

Çocuk gibi olur insan,
ama köpek gibi olmayı
hiçbir zaman öğrenemez.
İtiraf et:
bir köpeği dizine yatırıp sevmek
bir dua gibidir —
yarıda kalmış.

Şimdi ben dişi bir köpek olsam,
sen yeminsizliğe özenirdin.
Ağzında boşalan kelimeler
sade, süssüz, soylu.
Çıplak bir sevinç gibi dokunur bana,
başlıklı değil,
baş döndürücü bir keder giyerim.

Ah, başımı döndüren zaman...
Yaşatır mısın beni?
Ama o dizilerdeki gibi değil —
gerçekten.
Ekranda unutulup giden bir gölge değil,
bir varlık gibi,
bir ses gibi.

Ne zaman döneceğimi bilmediğim için,
ne zaman güleceğimi de bilmiyorum.
Zaman bir haylaz saat;
çalar ama uyandırmaz,
gider ama götürmez.

Yalnızlık geçer.
Çocuk oluruz rüzgârla,
ama köpek olmayı bilmeyiz henüz.
O bir başka dildir,
bir başka yaraya yaslanır.

Çoğalmamızda çoğul varsa,
kork biraz.
Çünkü her “biz”
bir başkasının yıkımıdır.
Alınmadığım sürece
hiç kimseye yazmam kendimi.
Ama son sözü yine de
sizden duymak isterim.

Biraz ses ver,
kalbinin en sağlam yerinden.
Ben de inanayım hâlâ
bir şeylerin bağışlanabildiğine.

Eğer hayatımı bağışlarsan,
melek değil...
ama
ne güzel bir insan olursun sen.