Sadece Gittin Şiiri - Volkan Kırımlıoğlu

Ümitsizlik bizim işimiz değil.. Gittin ama bitmedin..

Hani bana "yazmadan nasıl durabiliyorsun ya!" demiştin...
Aslında duramıyorum da, yazacak bir şey, söyleyecek tek kelime bırakmadın geride..
Çektin gittin bir anda! Ne bir ses, ne bir nefes bıraktın ardında.. Sadece gittin…

Oysa bu neyin diyetiydi anlayamamışken!
Ki senle aynı anda 4 mevsimi, onlarca ülkeyi ve kaç kıta gezmiştik..
Sonra söz vermiştik birbirimize tüm dünyayı birlikte fethedecektik..
Gittin! Kendin çıktın sefere.. Ne bir nefer, ne bir sefer emri.. Sadece gittin..
Yenileceğini bile bile!
Hem üstelik ayrı yaşamaya tahammülümüz de yoktu.. Bir an yalnız kalsak aklımızın, gönlümüzün, dünyamızın hatta, inkırazı olacak diye ürkerken üstelik.. Sadece gittin..

Artık hiç kimse bana Mahbub demeyecek, ben de ismini söylemeye hasret belki de bu beden yataklara düşecek...
Hem söyler misin artık kim benle çimlere uzanıp yazı yazacak, kim bana; “hadi huzur evine gidelim“ diyecek.. Kim minik ağzıyla bana dünyanın en mutlu eden sözlerini söyleyecek, kim benimle uçağa yetişmek için koşacak, kim aç kalacak, açtır diye doymayacak..
Hem söyler misin sevdiğin, üzerine toz konduramadığın İstanbul sensiz ne yapacak?
Güneş gülse de kelebeklere, çiçekleri kim sulayacak?
Martı seslerinde vapurlardan hangi aşıklar çay/simit yapacak, bir parçasını da martıyla/balıkla, paylaşacak..

İşe gittiğimde türlü tatlılar hazırlardın maharetli güzel ellerinle hani.. Ben artık nasıl kilo alacağım söylesin biri..
Bir de seni boynundan öptüğümde gözlerini kısıp çok mutlu olmanı,
Pabrika, peynir alıp sandviç yapmanı,
Sinemada bacaklarımın üstüne bacaklarını uzatmanı,
Canın kahve çektiğinde bana da yapmanı ama soğumasını beklemeni,
Yürürken elimi tutma şeklini,
Konuşurken susmanı ve sakin tavırlarını,
Otururken/kalkarken beni anlamanı,
Kitap okumanı,
Namaz kılmanı/secdeni, Dualarını,
Bir yere gitmek istediğinde sormanı,
Ben sevmem diye istediğin bir şeyi yapmamanı,
Bana fikir danışmanı,
Kıyafetlerimi seçmemde yardımcı olmanı...
Çok özledim..

Bu kadar mı?
Sanki dünya artık anlamını yitirdi ve bir daha özlenecek şey kalmadı gibi geliyor inan..
Şu da var üstelik; bu duyguları sana besleyen bir tek ben varım, hayat devam ediyor mesela, insanlar rutin koşturmalarında hatta bundan ne senin ne de bir başkasının haberi var. Sadece gittin..

Ama ne mutlu ki bu duyguları yaşıyorum..
Özlüyorum, üzülüyorum, kederleniyorum..
Hep böyle gitmesi elbette işime gelmez..
Ama sabrediyorum ve Rabbime havale ediyorum..

Şöyle bi durdum, durakladım ve etrafı seyredip, sesleri dinledim..
Herşey, herkes koşturmada..
Zaman desen durmak bilmez elbet..
Düşündüm de hiç bir çiçek solmadan diri kalmayacak, hiç bir gece sabahsız olmayacak, hiç bir birliktelik ebedi olmayacak bu dünyada..

!!!Yani demem o ki zindan bir dünyada hüküm giymiş mahkum misali süresi belli bir hapis yaşıyorum.. Bu kadar gardiyan içinde tek mutlu olduğum ziyaretçim ise sen oldun.. Ancak görüş günleri gelmeyeceğini bilsem de yolunu beklemek en güzel ahvalim oldu.. Ne sen geldin, ne bir haber yolladın.. Sadece gittin..

Senle uzun yolda buluşmak, otobüsün yolunu kesmenin heyecanını yaşamak,
Kendi üslubunca şarkılar mırıldanmanı dinlemek,
Anlamsız mırıldanmalarına hasret,
Seyahatlerimizde bağıra bağıra şarkılar söylemek.. Artık ne bir şarkı söyleyen var ne de mırıldanan… Sadece gittin!

Hadi daha adalarda bisiklet süreceğiz,
sakin bi sahil kasabasında basit günler geçireceğiz,
dilini/kültürünü bilmediğimiz ülkelerde kaybolacağız..
Uçurtma uçuracağız, balık tutacağız..
İnsanlara yardıma koşacağız..
Yağmurda ıslanacağız..
Dalış yapıp balıkları kovalayacağız..
Paraşütle atlayıp ellerimizi boşlukta sıkıca tutacağız..
Bazen aç kalacağız, bazen çok yorulacağız ama hiç ayrılmayacağız de..

Sana derdim ya hep gitme bensiz bir adım ötelere, bırakma beni sakın! Gittin!
Adına ne dersen de ama gittin! Sadece gittin!
Sktr gt!