Sadece Duruşma Şiiri - Ümran Karabıyık

Avuçlarımın terini silmişti son cümlen
Buz gibi bir şiddetin tırnakları arasında saldırırken ruhuma.
Acı kokladım, ilk dakikanın son saatine dek.

Boğulurken kopardığım tüm anlam meyvelerini tükürdü ruhum teker teker
Çünkü sözlerin bir cehennem bahçesinin bakışlarıydı.

Solumadan büyümeyi öğrendi sakinliğim,
Ve titremeden geçirdiğim her yalnız ruh, sallamadığım mendile akıttı gözyaşlarını.
Çünkü ben güneşi hiç silmedim yanaklarımdan.

İki adım öne düştü geç kalmışlık.
İki adım geri sanmıştı
Sadece durmayı becerebildi, hareket cüssesiz geldi gözüne
Korktu arkasından, sanıltı.

Ağlamamıştım
Ötede eğrelti serserisi, göz alıcı güneş kırıkları
Topukları aşındıran ıslaklığında yağmurların sevimsiz hüznü
Ellerim kemik yığınlıklarında dikiliyordu
Keskin gövdeler eritiyordu pamuk düşlerimi
Ağlamıyordum
Çünkü şaşkın serseri iki kılıçlı tek binekti
Dört ayak geriden gelirdi kahramanlığının sesleri
Çünkü tek bir kükreyiş
Ön cümlelerin nalınlarını bertaraf edebilirdi.
Tabansız barışa hayır!
Ağlamayacaktım
Semayı kucaklayan düşlerimden umut ayazı kopararak
Parmak saydım dişlerimde
İki gözümün kalabalık işitsellikleri
Bir yanıltıydı soluklar
Ve kocaman bir anlam bozması
Nedene idam kararı alındı uykumdan önce
Sebebe kavim öcü
Susacaktım nokta gibi.
Ağlayamazdım…