Sadece Bizim Bildiğimiz Bir Yer

Hala kollarımı açamadığım ebediyete.
Kollarımı açmak istiyorum.
Sen, kucakla ebediyeti.
Sakla, gizle korkunu.
Neden gitmiyoruz?
Sadece bizim bildiğimiz bir yere?
Şimdi ölmek istemiyorum.
Masmavi gökyüzünü süsleyen bulutlara bakmadan.
Aşkı doya doya bilmeden, tanımadan.
Az da olsa mutlu olmadan.
Çıplak ayaklarımla.
Sıcak kuma basamadan.
Bir kadın gelmeden.
Onu değiştiremeden.
Gerçeği göremeden.
Birine güvenemeden.
Aslında o kadar önemli değil.
Gökyüzüne bakmak.
Aşkı bilmek.
Mutlu olmak.
Sıcak kuma basmak.
Benim baktığım gökyüzü hiçbir zaman mavi olmayacak.
Benim baktığım gökyüzünü.
Sadece gri bulutlar süsleyecek.
O gri bulutlardan düşen damlalar.
Gözyaşlarıma karışacak.
Yağmur yağmasa bile.
Gözyaşlarım toprağa karışacak.
Durmadan, usanmadan.
İçimde fırtınalar kopacak.
Hiçbir zaman aşkı bilemeyeceğim.
Sevilemeyeceğim.
Tadamadan, bilemeden.
Ölüp, geberim gideceğim.
Hatıralardan.
Hayat bulmaya çalışacağım.
Kim bilecek ki aklımdan geçeni?
Göremeden.
Duymadan.
Ben göstermeden kimse bilmeyecek.
Onlara göstermeliyim.
Geçen zamanı.
Ve ardından gelenleri göstermeliyim.
O gelenlerin verdiği acıyı.
Akıttığı kanı.
Kırdığı kalbi.
Göstermeliyim.
Yurdumun bir köşesine.
Kendi mezarımı kazmalıyım.
İstediğim zaman girmek istiyorum o mezara.
Şiirlerimle.
Yarım kalan aşkımla.
Sonsuz pişmanlıkla.
Yarın başka bir gün.
Ağlayacağım.
İsyan edeceğim.
Belki ölmek isteyeceğim başka bir gün.
Parmaklıkların ardından izliyorum onları.
Sevgilileri.
Gülen çocukları.
Mutlu aileleri.
Onlar ne ki?
Sevgili?
Mutlu çocuklar?
Aile?
Mutlu aile.
Yine erir giderim.
Çıkartın beni buradan.
Yalvarırım.
Sıyrılamam bu parmaklıkların arasında.
Sev beni.
Anne.
Söyle anne.
Onlar özgür mü sence?
O sevgililer?
Şu mutlu aile?
Oradaki çocuklar?
Yürüyemiyorum...
Paramparça ruhumla.
Kırılmış kapımda.
Ne olacak acaba?
Herkes ölürse?
Ben ölürsem?
Bir şeyler hissedebiliyorum.
Çilekeş ruhumda...
Sanki şey gibi.
İyi bir şey...
Beklemem gerekecek.
Yüz binlerce yıl da olsa.
Bir şeye benzetiyorum bu hissi.
Yoksa o mu bu?
Eğer saklarsam korkumu.
Kucaklarsam ebediyeti.
İşte bu,
Sonunda,
Biliyorum bunu.
Hem de çok iyi biliyorum!
Bu şey.
Özgürlüktür.